Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νερό είναι το πολυτιμότερο αγαθό, αφού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη ζωή σε όλες της τις μορφές. Πρέπει, επομένως, να συμφωνήσουμε ότι αυτό το αγαθό που μας χάρισε η φύση, αποτελεί κληρονομιά που ανήκει σε όλους το ίδιο, ανεξάρτητα από το εάν κάποιος μένει κοντά στην πηγή ή σε μεγαλύτερη απόσταση από αυτήν. Πρόσβαση στο συγκεκριμένο αγαθό πρέπει να έχουν όλοι εξίσου.Είναι γνωστό πως οι οικισμοί αναπτύχθηκαν αρχικά κοντά σε πηγές, ώστε οι άνθρωποι να έχουν πρόσβαση στο νερό. Σιγά - σιγά αναπτύχθηκαν οικισμοί και σε απόσταση από τις πηγές. Προέκυψε, έτσι, η ανάγκη μεταφοράς νερού από την πηγή στον οικισμό ή τα κτήματα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί τόσο για τις προσωπικές ανάγκες των ανθρώπων, όσο και για τα ζώα και τα κτήματα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα προστριβές, μέχρι και πολέμους, για το ποιος θα έχει τον έλεγχο στο πολύτιμο αυτό αγαθό και φυσικά προσέθετε δύναμη σε αυτούς που έλεγχαν τις πηγές.
Σήμερα, το ζήτημα της διαχείρισης του νερού είναι αρκετά πολύπλοκο, αφού έχουμε να κάνουμε με αστικές, ημιαστικές αλλά και καθαρά αγροτικές περιοχές. Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει μέριμνα για την υδροδότηση των αστικών, ημιαστικών και αγροτικών πληθυσμών, όπως και για την άρδευση των γεωργικών εκμεταλλεύσεων, πάντα με γνώμονα την αειφορία.
Από αυτά τα δεδομένα πηγάζει και η αναγκαιότητα ύπαρξης ενιαίου φορέα διαχείρισης των υδάτων. Ο φορέας αυτός έχοντας σφαιρική αντίληψη της κατάστασης, θα μπορεί, χωρίς σκοπιμότητες και μικροϊδιοτέλειες, να κατανέμει ορθολογικά τη χρήση του νερού. Δυστυχώς, το Εθνικό Συμβούλιο Υδάτων και τα Περιφερειακά Υδατικά Διαμερίσματα ουδέποτε έπαιξαν το ρόλο που θα έπρεπε, με αποτέλεσμα η διαχείριση του υδάτινου πλούτου να έχει αφεθεί ουσιαστικά στους Δήμους, που καλούνται να διευθετήσουν αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε όμορους Δήμους αλλά και σε Τοπικές και Δημοτικές Κοινότητες στο πλαίσιο του ίδιου Δήμου.
Για να έρθουμε στην περιοχή μας, θα πρέπει να θυμηθούμε τι γινόταν όχι μόνο πριν από τον «Καλλικράτη», αλλά και πριν από τον «Καποδίστρια». Να θυμηθούμε το έντονο πρόβλημα υδροδότησης που αντιμετώπιζε το πολεοδομικό συγκρότημα Βόλου – Ν. Ιωνίας, τη στιγμή που στο Πήλιο υπήρχε περίσσευμα νερού που κατέληγε στη θάλασσα χωρίς να χρησιμοποιείται από κανέναν. Να θυμηθούμε τις προσπάθειες των παλαιότερων Δημάρχων του Βόλου να εξασφαλίσουν πηγαίο νερό για τις ανάγκες του Πολεοδομικού Συγκροτήματος και τις σφοδρές αντιδράσεις από κατοίκους χωριών του Πηλίου.
Σήμερα, στην εποχή του «Καλλικράτη», είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τη συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, έχει διαμορφωθεί μια νέα κατάσταση. Η συνένωση σε μία οργανική αυτοδιοικητική μονάδα περισσότερων πρώην Δήμων και Κοινοτήτων και η διεύρυνση των γεωγραφικών ορίων της, έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερες ποσότητες υδάτινου πλούτου να βρίσκονται στην περιφέρεια του νέου «Καλλικρατικού» Δήμου.
Το κομβικό, λοιπόν, ερώτημα που αναδεικνύεται στη νέα κατάσταση, είναι ξεκάθαρο: θα υπάρχει ενιαία διαχείριση του υδάτινου πλούτου της λεκάνης του νέου Δήμου, ή η κάθε πρώην Κοινότητα θα αποφασίζει για τη διαχείριση των πηγών που βρίσκονται στα όριά της; Στο ερώτημα αυτό θα πρέπει, εν όψει και των δημοτικών εκλογών, να τοποθετηθούν όλοι οι συνδυασμοί και οι επικεφαλής τους με απόλυτη σαφήνεια και χωρίς υπεκφυγές. Δεν μπορεί «για μια χούφτα ψήφους» να είμαστε «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ», να χαϊδεύουμε αυτιά και να θολώνουμε τα νερά ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθυνόμαστε. Άλλα να λέμε στην Πορταριά και τη Δράκεια και άλλα στο Βόλο και τη Νέα Ιωνία. Οι πολίτες είναι πλέον υποψιασμένοι και γυρίζουν την πλάτη σε παλαιοκομματικές πρακτικές και σε όσους ζητούν «λευκή επιταγή».
Εμείς, με πλήρη συνείδηση ότι πρόκειται για ένα δύσκολο και ευαίσθητο θέμα, έχουμε τοποθετηθεί με απόλυτη υπευθυνότητα και ειλικρίνεια. Θέση μας είναι ότι η διαχείριση των νερών του Δήμου μας θα πρέπει να είναι ενιαία και ολοκληρωμένη και να γίνεται από το Δήμο, αποκλείοντας κάθε σκέψη ιδιωτικοποίησης, αφού το νερό και η αποχέτευση αποτελούν ανθρώπινο δικαίωμα. Ο Δήμος, λοιπόν, μέσω μιας αμιγώς δημοτικής επιχείρησης (της ΔΕΥΑΜΒ), αποφασίζει με γνώμονα την αειφορία, έχοντας συνολική αντίληψη των αναγκών όλων των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων για ύδρευση, άρδευση και προστασία και αναπαραγωγή του οικοσυστήματος.
Μπαίνει βεβαίως το ερώτημα: οι τοπικές κοινωνίες έχουν ρόλο και λόγο; Φυσικά και έχουν, και λόγο και ρόλο. Πάντοτε όμως στο πλαίσιο της ενιαίας και ολοκληρωμένης διαχείρισης του υδατικού δυναμικού, η οποία προϋποθέτει, σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη, ουσιαστικές συμμετοχικές διαδικασίες, ώστε να διασφαλίζονται πλήρως η αειφορία όπως και η επάρκεια και η ποιότητα του νερού σε κάθε τοπική κοινότητα, για όλες τις χρήσεις, και όχι φυσικά για να ικανοποιηθούν οι όποιες ιδεοληψίες και οι όποιες τοπικιστικές ιδιοκτησιακές αντιλήψεις.
Με αυτή την αντίληψη πολιτεύθηκε μέχρι σήμερα η Δημοτική Αρχή. Είναι γνωστό ότι βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα όργιο παραπληροφόρησης και διαστρέβλωσης των θέσεών μας, στο οποίο συστηματικά και με πρόδηλη σκοπιμότητα –σε ορισμένες περιπτώσεις και ιδιοτέλεια- επιδόθηκε μια ομάδα πολιτών εκμεταλλευόμενη την ανασφάλεια που δημιουργεί κάθε αλλαγή, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως η διαχείριση του νερού. Σε αυτό συνέβαλε, δυστυχώς, και η καιροσκοπική στάση των παρατάξεων της μειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο, που στην ουσία ενθάρρυναν αυτό το κλίμα, θεωρώντας ότι με τον τρόπο αυτό θα πλήξουν τη Δημοτική Αρχή.
Αποτελεί πεποίθησή μας, ωστόσο, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας ξέρει να ξεχωρίζει πολύ καλά την πολιτική υπευθυνότητα από την πολιτική αγυρτεία και θα υποχρεώσει όλους τους υποψηφίους να λάβουν ξεκάθαρη θέση για το μείζον θέμα της διαχείρισης του νερού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου