Του Αντώνη Π. Σκοτινιώτη*
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο πρόσφατο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων για την Ουκρανία (29/1/2015) προκάλεσε αρκετές συζητήσεις εντός και εκτός Ελλάδας. Πέρα από τις υπερβολές που ακούστηκαν περί αλλαγής του στρατηγικού προσανατολισμού της χώρας από την ΕΕ προς τη Ρωσία, χρήσιμο είναι να εξεταστεί το ποια ακριβώς υπήρξε η θέση της ελληνικής πλευράς, το τι αυτή σηματοδοτεί καθώς και το πώς αυτή ερμηνεύεται.
Αρχικά, θα πρέπει να τονιστεί ότι η ελληνική κυβέρνηση διαφοροποιήθηκε σε σχέση με τη στάση που είχε ακολουθήσει η προηγούμενη καθώς: αντιτάχθηκε στην επιβολή νέων κυρώσεων αλλά και στην παράταση όσων είχαν ήδη επιβληθεί για διάστημα ενός έτους. Τελικά, πέτυχε να αποτρέψει το ενδεχόμενο υιοθέτησης νέων κυρώσεων αλλά και να περιορίσει την επέκταση όσων είχαν ήδη επιβληθεί μόνο για έξι μήνες (βλ. δηλώσεις Υπ. Εξ. μετά τη λήξη της Συνόδου). Πέρασε έτσι τις δύο βασικές της θέσεις, κρίνοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα διασφαλιζόταν σε μεγαλύτερο βαθμό η δυνατότητα προώθησης του διαλόγου με τη Μόσχα, ώστε να μην επέλθει ρήξη στις σχέσεις της με την ΕΕ (βλ. δηλώσεις Έλληνα Υπ. Εξ. κατά την είσοδό του στο κτίριο της Συνόδου).
