του Πάνου Τρ. Σκοτινιώτη*
Κάθε φορά που έρχεται στο
προσκήνιο το ζήτημα της εναρμόνισης του θεσμικού πλαισίου που διέπει τις σχέσεις
Κράτους–Εκκλησίας
με τη σύγχρονη πραγματικότητα, ανασύρονται
διαχρονικοί μύθοι και σαθρά ιδεολογήματα.
Έτσι, το ορθόδοξο χριστιανικό
φρόνημα της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού και η αδιαμφισβήτητη συμβολή της Ορθοδοξίας στη
διαμόρφωση της εθνικής και πολιτισμικής μας ταυτότητας «εργαλειοποιούνται»,
προκειμένου να μη γίνει τελικά ούτε ένα δειλό βήμα στην κατεύθυνση του θεσμικού
χωρισμού του Κράτους από την Ελλαδική Εκκλησία. Ο ορθόδοξος πιστός ταυτίζεται
με τον Έλληνα πολίτη. Και η Ελλαδική Εκκλησία εμφανίζεται σαν εκπρόσωπος του Έθνους,
που διασφάλισε και ενσαρκώνει την αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Το
ρολόι της ιστορίας γυρίζει, με άλλα λόγια, ενάμισι και πλέον αιώνα πίσω. Στην
εποχή της Μεγάλης Ιδέας και του στόχου της εθνικής ολοκλήρωσης. Όταν η διοικούσα
Εκκλησία δεν ενστερνίστηκε απλώς την εθνική ιδεολογία, αλλά υιοθέτησε και την
έννοια του έθνους-γένους.
