«Στο Χριστό στο κάστρο» του Αλ.Παπδιαμάντη από το Θεατρικό Εργαστήρι Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π.- Δη.Πε.Θε.

Στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων που οργάνωσε και υλοποιεί ο Δήμος Βόλου υπό τον τίτλο «Στο Βόλο γιορτάζουμε όλοι μαζί. Όλοι έχουν δικαίωμα στη γιορτή», παρουσιάζεται η παράσταση «Στο Χριστό στο κάστρο» σε όλες τις Δημοτικές Ενότητες.
Συγκεκριμένα, σήμερα Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου θα παρουσιαστεί στην αίθουσα εκδηλώσεων του πρώην Δημαρχείου Διμηνίου (ώρα 6:30μ.μ.), αύριο Τρίτη 18 Δεκεμβρίου στο Δημοτικό Σχολείο Ιωλκού (ώρα 6.30μ.μ.) και την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012 στο Αμφιθέατρο της Δημοτικής Ενότητας Νέας Αγχιάλου (6.30 μ.μ.). Η παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και παρουσιάζεται από το Θεατρικό Εργαστήρι του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π. - Δη.Πε.Θε. Βόλου. Σημειώνεται ότι ήδη το θεατρικό ανέβηκε με επιτυχία την Κυριακή 16 Δεκεμβρίου στο Δημοτικό Σχολείο Σέσκλου.

Το διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη «Στο Χριστό στο κάστρο», διασκευασμένο και δραματοποιημένο, πλαισιωμένο με βυζαντινές ψαλμωδίες, με παραδοσιακή αλλά και σύγχρονη μουσική, απευθύνεται τόσο σε παιδιά – που έχουν τη δυνατότητα μιας πιο άμεσης επαφής με τον λόγο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη - όσο και σε ενήλικες, δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε την έννοια του «θαύματος», να θυμηθούμε τα καθημερινά, μικρά και μεγάλα θαύματα που τελούνται στη ζωή μας, είτε τα αισθανόμαστε, είτε περνούν απαρατήρητα, θαύματα, στα οποία πολύ συχνά, μπορεί και να είμαστε συμμέτοχοι. 
Συντελεστές της παράστασης: Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δακτυλάς, Κανονάκι: Εμμανουήλ Ζεράι, Μουσική Σύνθεση Έλενα Λύρη. Ερμηνεύουν  οι: Λία Τίγκα, Μάκης Φράγκος, Φρειδερίκη Μπεκίρη, Γιώργος Παπαδόπουλος, Άρτεμις Χατζηαποστολίδου, Ολύνα Μανωλοπούλου, Ιωάννης Γεωργίου, Νίκος Καλαντζόπουλος, Μαρία Πράντζου, Φένια Καλαντζή, Κατερίνα Κουκουλή, Κωνσταντίνα Καραχρήστου, Αντώνης Αυλογιάρης, Φένια Παφανιά.

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε μια τραγική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας. Έζησε μόνος, απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική ένταξη, μοίρασε τη ζωή ανάμεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης.

Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851, στη Σκιάθο. Ήταν το τέταρτο παιδί του ζεύγους Αδαμαντίου και Γκιουλιώς (Αγγελικής) Εμμανουήλ. Το επώνυμο Παπαδιαμάντης προέρχεται από το όνομα του πατέρα του που ήταν και παπάς.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν ανέμελα στο νησί και θα τα ανακαλέσει πολλές φορές νοσταλγικά στα κείμενά του. Ως το 1860 φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Σκιάθου, όπου έμαθε τα βασικά- ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά. Του άρεσε όμως πιο πολύ να ζωγραφίζει. Ο πατέρας του θα τον στείλει στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία, αλλά αυτός θα κάνει στροφή την τελευταία στιγμή και θα γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα απογοητευθεί γρήγορα από το στείρο κλίμα και θα τα παρατήσει. Μελετά μόνος του αγγλικά και γαλλικά και παραδίδει μαθήματα. Φυτοζωεί κυριολεκτικά. Το 1878 γνωρίζεται με τον εκδότη της «Ακρόπολης» Βλάση Γαβριηλίδη που θα τον παρακινήσει να δημοσιεύσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η μετανάστις». Θα ακολουθήσει το 1882 το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Οι έμποροι των εθνών» Δημοσιεύει συνεχώς, γίνεται πια γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, αν και αποφεύγει να συγχρωτίζεται με αυτούς. Όσο ζούσε δεν είδε ποτέ δημοσιευμένο δικό του βιβλίο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το έργο του να αποτελεί τη βασικότερη παρακαταθήκη για τους έλληνες πεζογράφους. 
Είναι μια γραφική φιγούρα της Αθήνας. Ο συγκαιρινός του Μιλτιάδης Μαλακάσης τον περιγράφει ως «μια σιλουέτα με ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή κατασκονισμένα υποδήματα, ξεθωριασμένο ημίψηλο, με μια παπαδίστικη κάννα με ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα ,ένα είδος κολάρου, συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του έπεφτε λίγο μεγάλο». Ο ίδιος όταν το μάθει θα πει: «Δεν μοιάζω με κανέναν, είμαι ο εαυτός μου». Συχνάζει στο μπακάλικο του Καχριμάνη στου Ψυρρή, αλλά και στη μικρή εκκλησία του Αγίου Ελισαίου, όπου ψάλλει μαζί με τον ξάδελφό του Αλέξανδρο Μωραΐτίδη.   
Γράφει και μεταφράζει συνέχεια για να μπορεί να ζει. Το 1909 θα γυρίσει στο νησί του. Θα αρρωστήσει και θα πεθάνει το βράδυ της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 1911.