Ας γυρίσουμε επτάμισι χρόνια πίσω. «Εδώ ο κόσμος χάνεται, ψαρόβαρκες πού πάτε;», αναφώνησε ο Α.
Μπέος δέκα ημέρες πριν αναλάβει τα καθήκοντα του δημάρχου — αναφερόταν στο ομοίωμα
της Αργούς και στο Μουσείο της που είχαμε πλέον δρομολογήσει. Τέσσερις περίπου μήνες μετά, σε έναν από τους
καθιερωμένους τηλεοπτικούς του μονολόγους, ξεκαθάρισε ότι «το Μουσείο της Αργούς δεν αποτελεί
προτεραιότητα για τη νέα δημοτική αρχή». Καμία
έκπληξη για τον απαξιωτικό και
περιφρονητικό τρόπο που αντιμετώπιζε μία ταυτοτική επιλογή της πόλης. Ήταν η αντίδραση ενός ανθρώπου που όχι μόνον αγνοεί την ιστορία της, αλλά και αν μπορούσε, διαποτισμένος, όπως είναι, από μια μνησίκακη, μισαλλόδοξη και συμπλεγματική θεώρηση, θα ήθελε πολύ να τη διαγράψει.
Η
δημιουργία του Μουσείου της Αργούς ήταν ένα έργο που ως δημοτική αρχή θέσαμε
στην κορυφή των προτεραιοτήτων μας. Με βαθειά την πεποίθηση ότι ο Δήμος έχει
συνέχεια, πήραμε τη σκυτάλη από τους προκατόχους μας και καταφέραμε —στα μόλις τριάμισι χρόνια της θητείας μας— να μην αποτελέσει το εφιαλτικό
οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον της εποχής εμπόδιο στο να μπει το έργο
μπροστά. Και το πετύχαμε με τρόπο που διασφάλιζε τόσο την αρτιότητα της μελέτης
όσο και τη χρηματοδότηση της κατασκευής του Μουσείου. Το «κλειδί» ήταν το ότι
εντάξαμε τη διενέργεια Διεθνούς
Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού προσχεδίων για τη δημιουργία του Μουσείου στο πρόγραμμα τεχνικής βοήθειας του
ΕΣΠΑ 2007-2013. Η
χρηματοδότηση του Διαγωνισμού από κονδύλια της τεχνικής
βοήθειας σήμαινε και δέσμευση για την
κατά προτεραιότητα χρηματοδότηση της κατασκευής του Μουσείου από το επόμενο ΕΣΠΑ
(2014-2020). Ο Αρχιτεκτονικός Διαγωνισμός αφορούσε ένα Μουσείο υψηλών
προδιαγραφών, που θα ενισχύσει τη διεθνή πολιτιστική
ακτινοβολία της πόλης, θα σφραγίσει τη σύγχρονη, εξωστρεφή της ταυτότητα και, εν τέλει, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τον
Βόλο.
Ο Διαγωνισμός προκηρύχθηκε
το 2013, διεξήχθη με εντυπωσιακή επιτυχία αφού κατατέθηκαν μελέτες από 68
αρχιτεκτονικά γραφεία, και στις αρχές Απριλίου 2014 η Κριτική Επιτροπή του
Διαγωνισμού είχε ολοκληρώσει το έργο της. Επιδίωξή μας ήταν να επικυρωθεί
αμέσως το πρακτικό της Επιτροπής και εν συνεχεία να εκπονηθούν, το γρηγορότερο, η αρχιτεκτονική
μελέτη εφαρμογής και οι όποιες αναγκαίες συμπληρωματικές μελέτες, ώστε η νέα δημοτική αρχή που θα προέκυπτε από τις
εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου 2014 να
προχωρήσει, χωρίς χρονοτριβή, στην ένταξη της κατασκευής του έργου στο
ΕΣΠΑ 2014-2020.
Έλα
όμως που είχαμε μπει πια στην πιο
δυσώδη προεκλογική περίοδο που έχει ζήσει η πόλη. Δώσ’ του, λοιπόν, εξώδικα και καταγγελίες για δήθεν σκανδαλώδη
Διαγωνισμό και άλλες κακοήθειες, με στόχο να μην επικυρωθεί το
πρακτικό της Επιτροπής. Κι επειδή δεν θέλαμε να
μείνει η παραμικρή σκιά σε μια εμβληματική επιλογή της πόλης, αποφασίσαμε να
μεταθέσουμε για τη νέα δημοτική περίοδο την τυπική
έγκριση του πρακτικού της Επιτροπής από το δημοτικό συμβούλιο. Τελικά η δημοτική αρχή Μπέου σπατάλησε
πάνω από έξι μήνες μέχρι να δεήσει να επικυρώσει το πρακτικό, και άλλα τρία χρόνια
μέχρι να αναθέσει την αρχιτεκτονική μελέτη εφαρμογής στους μελετητές που έλαβαν
το πρώτο βραβείο (Ιωάν. Κίζη, Κων. Κίζη και Ευθ. Δούγκα), καθώς
και να αρχίσει να ετοιμάζει τα άλλα τυπικά προαπαιτούμενα του φακέλου.
Εννοείται πως με τον Διεθνή Αρχιτεκτονικό Διαγωνισμό, όλα «μέλι-γάλα»… Ο
μόνος καημός τους ήταν να ξεχαστεί ότι είχε ολοκληρωθεί στη διάρκεια της
θητείας μας.
Κοντολογίς,
φθάσαμε αισίως στο 2022, το ΕΣΠΑ
2014-2020 έχει κάνει πλέον «κάνει φτερά», και αντί ο δήμαρχος να εγκαινιάζει
ένα έργο-σύμβολο της πόλης, οργανώνει άλλη μία φιέστα για να παρουσιάσει τη
μακέτα του. Το μόνο θετικό είναι ότι, χάρη στο τετελεσμένο
που είχαμε δημιουργήσει λόγω του Αρχιτεκτονικού Διαγωνισμού, αναγκάστηκε,
κάνοντας «πέτρα την καρδιά», να συρθεί σε ένα έργο που δεν ήθελε να δει ούτε
ζωγραφιστό. Για τις ανάγκες, βεβαίως,
του νέου ρόλου που υποδύεται, δεν έχει καμία αναστολή να καμώνεται πως «ανατριχιάζει και συγκινείται για ένα έργο το οποίο ήταν
όνειρο για χιλιάδες Βολιώτες». Αλλά και να μας τάζει ότι από ...
Μονεγάσκους θα μας κάνει … Μανχατανούς.
