Η
περίοδος της επτάχρονης Δικτατορίας αποτέλεσε τομή στη νεοελληνική ιστορία. Από
τη μια, γράφτηκε ο “επίλογος ενός συστήματος εξουσίας που συμπαρασύρθηκε και κατέρρευσε
μαζί της”, όπως έχει εύστοχα επισημάνει ο Γιάννης Βούλγαρης. Από την άλλη, υπήρξε
η μήτρα στην οποία “διαμορφώθηκαν τα κύρια κοινωνικά ρεύματα που καθόρισαν τις μεταπολιτευτικές
στρεβλώσεις”, όπως έγραψε ο Τέλης Σαμαντάς.
Πέρα
όμως από την ψυχρή πολιτική και κοινωνική ανάλυση, υπάρχει και η απαράμιλλη ομορφιά
του “ονείρου”, που ειδικά στις μέρες μας επιβάλλεται να κρατιέται ζωντανό. Η ανάμνηση
της αγωνιστικότητας, της ενότητας, της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης. Η τιμή
σε όσους θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, αντιστάθηκαν.
Μνήμη
σημαίνει πρωτίστως υπεράσπιση της Δημοκρατίας ως καθολικής και αδιαπραγμάτευτης
αξίας.
