Δώδεκα δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης: Η «μαύρη βίβλος» του Γ.Μουλά

Καταγγέλλουν 26 περιστατικά καταρράκωσης του Δημοτικού Συμβουλίου και ζητούν την άσκηση πειθαρχικού ελέγχου

Την κίνηση της διαδικασίας πειθαρχικού ελέγχου εναντίον του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου, Γιώργου Μουλά, και την επιβολή των προβλεπόμενων από τη νομοθεσία πειθαρχικών ποινών, ζητούν με νέα αναφορά τους προς τον Συντονιστή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης -την οποία κοινοποιούν και στον Υπουργό και τον Γεν. Γραμματέα του Υπουργείου Εσωτερικών- δώδεκα δημοτικοί σύμβουλοι των αντιπολιτεύσεων στον Δήμο Βόλου – Μ. Πατσιαντάς, Θ. Κλημόπουλος, Ν. Οικονόμου, Φ. Λαμπρινίδης, Ν. Στόικος, Ε. Ανδρέου-Μεϊκοπούλου, Ι. Αποστολάκης, Μ. Δραμητινός, Λ. Κατσιαλής, Φ. Κοκκινάκη, Κ. Γαργάλας, Ν. Κανελλής –  σε συνέχεια του εγγράφου τους που είχαν στείλει στις 15.10 2018.

Επιλογή Ευθύνης: «Πολιτικό ναυάγιο σε βούρκο»

Σχολιάζοντας τη σημερινή -μοναχική, τελικά- συνέντευξη τύπου του Α. Μπέου, η παράταξη «Επιλογή Ευθύνης - Πάμε Μπροστά» αναφέρει:

«Χθες, μάθαμε ότι η μάχη κατά του «παλιού, σάπιου πολιτικού συστήματος» γίνεται αλιεύοντας (αναμενόμενες, είναι αλήθεια) πολιτικές «κουμπαριές» από το παλιό σύστημα, παρά τις αμοιβαίες «φιλοφρονήσεις» που ανταλλάσσονταν μέχρι πρόσφατα.

Σήμερα, ήταν η σειρά να ζήσουμε, για μια ακόμη φορά, το πολιτικό ναυάγιο της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Η φαρσοκωμωδία των προεκλογικών εξαγγελιών για έργα που θα έπρεπε να έχουν ήδη ολοκληρωθεί, είναι ο φερετζές μιας χαμένης πενταετίας.

Με τούτα και με τ’ άλλα, η απερχόμενη δημοτική αρχή κλείνει μια ολόκληρη πενταετή θητεία, χωρίς να έχει ξεκινήσει ούτε ένα νέο έργο ΕΣΠΑ. Κερδίζει, λοιπόν, επάξια τον τίτλο της πιο αποτυχημένης δημοτικής αρχής στη μεταπολιτευτική, τουλάχιστον, ιστορία της πόλης. 

Και το χειρότερο, ολοκληρώνει  τον κύκλο της βουτηγμένη στον βούρκο του πολιτικού αμοραλισμού, στέλνοντας το μήνυμα στην κοινωνία ότι μπροστά στη βουλιμία της εξουσίας, τα πάντα επιτρέπονται.».

Από τον Ρήγα Βελεστινλή στα Ευρωπαϊκά Βαλκάνια

 

Άρθρο του Πάνου Τρ. Σκοτινιώτη*

Όταν ο Ρήγας Βελεστινλής, στα τέλη του 18ου αιώνα, καλούσε σε εξέγερση όλους τους λαούς που υπέφεραν από την οθωμανική τυραννία και διατύπωνε το όραμα για μια κρατική οντότητα που θα περιλαμβάνει όλες τις καταπιεσμένες ομάδες και  όλους τους πολίτες, ασχέτως θρησκείας, γλώσσας ή φυλής, είχε υπόψη του το πολυεθνικό, γλωσσικό και θρησκευτικό μωσαϊκό των Βαλκανίων και συνολικά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.  

Έναν περίπου αιώνα μετά, με την εμφάνιση και την άνοδο των Βαλκανικών εθνικισμών, έγινε σαφές πόσο δύσκολο θα ήταν το μοίρασμα των εδαφών της κλυδωνιζόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο σκληρός ανταγωνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή επέτεινε το πρόβλημα.

Ο Εμμ. Ροΐδης, σχολιάζοντας αντιφατικές εθνολογικές μελέτες της εποχής, έγραψε χαρακτηριστικά το 1875: «Αλλ’ αι επωφελέστερον εσχάτως επιδιωχθείσαι εθνογραφικαί μελέται, αποδεικνύουσι καθ’ εκάστην δυσχερεστέραν πάσαν απόπειραν δικαίας διανομής της τουρκικής κληρονομίας. Τας δε δυσχερείας του έργου επαυξάνει, αδύνατον καθιστώσα οιονδήποτε συμβιβασμόν, οι παρά τοις λαοίς τούτοις επιφοίτησις της αρχής των εθνοτήτων. Καθ’ ην ώραν οι πλείστοι των κατοίκων της χερσονήσου κηρύσσονται έτοιμοι να υποστώσι πάσαν καταστροφήν και εξόντωσιν μάλλον ή να υπομείνωσι τη στέρησιν του αλβανισμού, βουλγαρισμού ή ρουμανισμού αυτών, τα δε παρέχοντα το πολύτιμον τούτο προνόμιον γεωγραφικά όρια ουδαμού είνε ευχάρακτα και πολλαχού ουδέ καν ορατά, ουδέ λόγος δύναται να γίνη περί αδελφικής συμβιώσεως εθνών βλεπόντων καθ’ ύπνους μεγάλην Βουλγαρίαν, αρχαίαν Σερβίαν, αλβανικόν κράτος, Ρουμανίαν μέχρι Πίνδου και Ελλάδα μέχρι του Αίμου, ήτοι την ανέφικτον ανάγκην ν’ αλληλοσφαγώσιν, αφού δεν υπάρχει επί του χάρτου τόπος ικανός να συνυπάρξωσι τα όνειρα ταύτα…».