Η σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της
Δημοκρατίας έληξε άδοξα. Αναμενόμενο; Απολύτως. Και το θέμα δεν είναι τόσο ο
επιμερισμός των πολιτικών ευθυνών για το ναυάγιο. Η πρωταρχική ευθύνη του Α.Τσίπρα, άλλωστε, είναι αυταπόδεικτη. Η
συναίνεση, με τη χώρα μάλιστα να εξακολουθεί να βρίσκεται στο χείλος του
γκρεμού, είναι πολύ σημαντική υπόθεση για να υποτάσσεται σε μικροπολιτικά
παιχνίδια.
Το πιο σοβαρό, ωστόσο, είναι ότι η σύσκεψη καταγράφηκε
ως ένα ακόμη επεισόδιο στην πορεία ραγδαίας απαξίωσης και απονομιμοποίησης του
κομματικού συστήματος. Τόσο για όσα έγιναν (ή δεν έγιναν) στους τέσσερις
τοίχους του Προεδρικού Μεγάρου. Όσο -και κυρίως- για όσα μελαγχολικά ακολούθησαν.
Από το Σάββατο ζούμε στον αστερισμό του Β.Λεβέντη …
Στις διαπιστώσεις αυτές θα πρέπει να προσθέσουμε και
ένα νέο, ιδιαίτερα ανησυχητικό στοιχείο.
Είναι ο κίνδυνος, για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία, να γίνει ο
Πρόεδρος της Δημοκρατίας μέρος του προβλήματος. Δείχνει, δυστυχώς, δέσμιος της
πολιτικής συμφωνίας που τον οδήγησε στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Όταν όμως κλονίζεται
και το τελευταίο θεσμικό οχυρό οι εξελίξεις δεν προοιωνίζονται αισιόδοξες.
Δεν γνωρίζω αν η κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει την κοινοβουλευτική
πλειοψηφία. Το βέβαιο είναι ότι η ένταση, το βάθος και η πολυπλοκότητα των
προβλημάτων την ξεπερνά. Πολύ
περισσότερο όταν η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται μπροστά σε τεκτονικές αλλαγές.
