Τις παρατηρήσεις της παράταξης «Επιλογή Ευθύνης – Πάμε
Μπροστά» σε σχέση με τις κυκλοφοριακές και άλλες ρυθμίσεις που προτείνει η
δημοτική αρχή, κατέθεσε στη συνεδρίαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του Δήμου
Βόλου, ο δημοτικός σύμβουλος Ν. Στόϊκος. Η παράταξη θεωρεί καταρχάς ότι η
απουσία εισηγήσεων και τεκμηριωμένων μελετών, η παντελής απουσία διαβούλευσης
και το είδος των θεμάτων δεν δικαιολογούν το κατεπείγον της συζήτησης,
τονίζοντας ότι ούτως ή άλλως, οι αποφάσεις δεν μπορούν να υλοποιηθούν πριν τον
ουσιαστικό και έλεγχο νομιμότητας της Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Σε ότι αφορά
την ουσία των προτάσεων, επισημαίνεται ότι θα δημιουργηθεί μια τεράστια
αναστάτωση στην πόλη, χωρίς αποτέλεσμα, δεδομένης της απουσίας αστυνόμευσης.
Αναλυτικά το περιεχόμενο του κειμένου που κατέθεσε στην
Επιτροπή ο κ.Στόϊκος έχεις ως εξής:
Διαδικαστικές Παρατηρήσεις
Σύγκληση σε έκτακτη Ε.Π.Ζ.
Στην 117327/14.10.2014 Η.Δ. αναφέρεται ως λόγος κατεπείγοντος
η ανάγκη συνεδρίασης του Δ.Σ[1].
Σύμφωνα με το αρ. 75 παρ. 6 πριν την συζήτηση η Επιτροπή
αποφαίνεται για το κατεπείγον των θεμάτων.
Στην περίπτωση του κατεπείγοντος δεν υπάρχει πλέον προθεσμία
και η πρόσκληση μπορεί να επιδοθεί ή να γνωστοποιηθεί αυθημερόν. Αρκεί πάντως
να συντρέχουν δύο προϋποθέσεις: Να αναφέρεται στην πρόσκληση ο λόγος του
κατεπείγοντος και το Δημοτικό Συμβούλιο πριν από την συζήτηση του θέματος να
αποδεχθεί ότι πράγματι συντρέχει λόγος κατεπείγοντος. Η συνδρομή του λόγου ελέγχεται
και κατά τον έλεγχο νομιμότητας της Απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου έτσι ώστε
η μη συνδρομή των χαρακτηριστικών του κατεπείγοντος να οδηγεί στην ακύρωση της
Απόφασης. Για παράδειγμα δεν γίνεται αποδεκτός ο χαρακτηρισμός του
κατεπείγοντος εάν η αναγκαιότητα της λήψης της Απόφαση είχε προκύψει σε χρόνο
τέτοιο που θα επέτρεπε την σύγκλιση τακτικής συνεδρίασης. Κατά κανόνα στη
συνεδρίαση που συγκαλείται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος δεν μπορούν να
εισαχθούν περισσότερα του ενός θέματα, εκτός εάν πράγματι συντρέχουν όλες οι
προϋποθέσεις που αποδεικνύουν το κατεπείγον
Η
απουσία εισηγήσεων, τεκμηριωμένων μελετών , η παντελής απουσία διαβούλευσης, το
είδος των θεμάτων δεν δικαιολογούν το κατεπείγον της συζήτησης.
Έλεγχος Νομιμότητας
Οι αποφάσεις των ΟΤΑ περί κυκλοφοριακών ρυθμίσεων (αρ. 82 ν.
3463/2006) αποτελούν Κανονιστικές Αποφάσεις (αρ. 79 ν. 3463/2006) και συνεπώς
μέχρι τώρα αποστέλλονται στις Αποκεντρωμένες Δ/σεις βάσει του αρ. 225 του Ν.
3852/2010 για έλεγχο νομιμότητας.
Έλεγχος Ουσιαστικός από Αποκεντρωμένη Διοίκηση
Πλέον οι Αποκεντρωμένες Δ/σεις ασκούν και ουσιαστικό έλεγχο,
αφού οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις δεν αποτελούν αμιγώς τοπική υπόθεση.
Συγκεκριμένα :
Σύμφωνα με το με αρ. 15109/13.5.2013 έγγραφο του ΥΠΕΣ στις
Αποκεντρωμένες Δ/σεις αναφέρεται ότι «σύμφωνα με τη νομολογία του ΣτΕ
(1115/2012, 49/2012 αποφάσεις του Δ’ τμήματος) από τις διατάξεις της παρ. 1 του
αρ. 52 του Ν. 2696/1999 «ΚΟΚ» (όπως τροπ. με αρ. 46 Ν. 3542/2007), συνάγεται
ότι η διαδικασία θέσπισης των κυκλοφοριακών και συναφών ρυθμίσεων από τους ΟΤΑ
για τις οδούς αρμοδιότητας τους δεν τελειούται προτού εγκριθούν ρητώς οι
σχετικές αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων τους από τον Γενικό Γραμματέα της
Αποκεντρωμένης Διοίκησης, ύστερα από άσκηση πλήρους ουσιαστικού ελέγχου εκ μέρους
του τελευταίου. Συνεπώς πριν την έκδοση της εγκριτικής πράξης, οι ρυθμίσεις των
συλλογικών οργάνων των ΟΤΑ είναι ανυπόστατες ως μη τελειωθείσες» (ΣτΕ 819/2013,
ΝΟΜΟΣ)
Η Γ.Γ. Αποκεντρωμένης Δ/σης εξέδωσε την με αρ.
9663/97430/2.9.2013 Απόφαση της, σύμφωνα με την οποία οι αρμοδιότητες αυτές θα
ασκούνται από τη Δ/ση Περιβάλλοντος της Γεν/κης Δ/σης της Αποκεντρωμένης Δ/σης.
Οι
αποφάσεις δεν μπορούν να υλοποιηθούν πριν τον ουσιαστικό και έλεγχο
νομιμότητας της Α.Δ.
Λήψη Αποφάσεων Βάσει Εγκεκριμένων Μελετών
Σύμφωνα με το αρ. 82 του Ν. 3463/2006 (Κώδικας Δήμων κ
Κοινοτήτων) «Οι Κανονιστικές Αποφάσεις, που αφορούν τη ρύθμιση της κυκλοφορίας,
τον καθορισμό πεζοδρόμων, μονοδρομήσεων και κατευθύνσεων της κυκλοφορίας, τον
προσδιορισμό και τη λειτουργία των χώρων στάθμευσης οχημάτων σε κοινόχρηστους
χώρους, εκδίδονται, μετά προηγούμενη κατάρτιση σχετικών μελετών, οι οποίες
έχουν εκπονηθεί ή εγκριθεί από τις Τεχνικές Υπηρεσίες του οικείου Δήμου ή
Κοινότητας ή από τις Τεχνικές Υπηρεσίες Δήμων και Κοινοτήτων των Περιφερειών»
Στην παρ. 1 του άρθρου 52 του ΚΟΚ, ορίζεται ότι: «Μέτρα που
αφορούν στη ρύθμιση της κυκλοφορίας, στον καθορισμό των μονόδρομων,
ποδηλατοδρόμων και κατευθύνσεων της κυκλοφορίας, … και στην επιβολή περιορισμών
ή απαγορεύσεων κυκλοφορίας … λαμβάνονται με αποφάσεις του Νομαρχιακού ή
Δημοτικού ή Κοινοτικού Συμβουλίου με βάση μελέτες, που έχουν εκπονηθεί από τις
αρμόδιες Τεχνικές Υπηρεσίες των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι αποφάσεις
αυτές εγκρίνονται από τον Γενικό Γραμματέα Περιφέρειας. …»
Την ανάγκη εκπόνησης μελετών, από τις αρμόδιες τεχνικές
υπηρεσίες, συνοδευόμενες από σχέδια, στα οποία αποτυπώνεται η υφιστάμενη
κατάσταση, οι προτεινόμενες ρυθμίσεις και η απαιτούμενη σήμανση, επισημαίνεται
και στο με αρ. 122/7190/10.3.2014 έγγραφο της Αποκεντρωμένης Δ/σης Θεσσαλίας,
Δ/ση Περιβαλλοντικού Σχεδιασμού στο Δήμο Βόλου.
Μάλιστα η Αποκεντρωμένη Διοίκηση απαιτεί και σύμφωνη γνώμη
των Δ/σεων Μεταφορών και Επικοινωνιών των Περιφερειών, εφόσον οι κυκλοφοριακές
ρυθμίσεις επηρεάζουν τις υπηρεσίες οδικής μαζικής μεταφοράς.
Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται ότι απαιτείται σε κάθε περίπτωση
«στις υποβληθείσες μελέτες πρέπει να γίνεται καταγραφή και αξιολόγηση της
υφιστάμενης κατάστασης (φόρτοι κ.α.) καθώς και σαφής περιγραφή των προτάσεων
βελτίωσης της κυκλοφορίας.
Δεν
υπάρχουν οι απαιτουμενες μελέτες, σχέδια, φόρτοι κλπ
Λήψη Απόφασης κατ’ αρ. 79 Ν. 3463/2006 (έλλειψη
διαβούλευσης)
Όπως αναφέρθηκε οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις αποτελούν
Κανονιστικές Αποφάσεις και πρέπει να τηρείται η διαδικασία του αρ. 79 του Ν.
3463/2006
Σύμφωνα με την παρ. 2 «Για τη διαμόρφωση της εισήγησης, η
δημαρχιακή επιτροπή λαμβάνει υπόψη τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις των
αρμόδιων κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων και ομάδων πολιτών της
περιφέρειας του Δήμου, με τους οποίους έρχεται σε διαβούλευση, καθώς και τυχόν
ειδικές μελέτες που έχουν εκπονηθεί για την αντιμετώπιση των ανωτέρω ζητημάτων»
Από την Επιτροπή Βιώσιμης Κινητικότητας προέκυψε η ριζική
διαφωνία βασικών φορέων όπως το ΤΕΕ αλλά και η Τροχαία, η συνδρομή της οποίας αποτελεί
βασική προϋπόθεση για την επιτυχή εφαρμογή του μέτρου της λεωοφορειολωρίδας.
Η
διαδικασία προχωρεί, με παντελή έλλειψη διαβούλευσης.
Ουσιαστικές Παρατηρήσεις
Με την δημιουργία λωρίδων στη Νότια πλευρά της Ιάσονος θα
έχει ως συνέπεια την κατάργηση των θέσεων στάμθευσης ΜΟΤΟ (650/2012 Α.Δ.Σ.)
Δηλαδή θα υπάρξει κατάργηση ή τροποποίηση της 650/2012 Α.Δ.Σ.
Υφίσταται ήδη Κανονιστική για τις φορτοεκφορτώσεις.
285/2011. Ανάγκη Τήρησης και Αστυνόμευσης.
Με βάση τις εξαγγελίες δηλ. το κάθε κατάστημα άνω των 300
τ.μ. θα προγραμματίζει τις φορτοκφορτώσεις σε βάθος 3ετίας για να εγκρίνεται η
μελέτη από την Δ.Β.Κ.;
Ποια είναι τα ιδιαίτερα μέτρα που θα λαμβάνει η Δ.Β.Κ. στα
καταστήματα που η λειτουργία τους επιφέρει σημαντικά προβλήματα και πως θα
αντιμετωπισθούν τα νομικά ζητήματα. (π.χ. ήδη εκδοθείσα άδεια λειτουργίας)
Πως θα ελεγχθεί η στάθμευση, στις εσοχές, αφού δεν υφίσταται
δημοτική αστυνομία και ήδη η Τροχαία δηλώνει αδυναμία;
Θα
δημιουργηθεί μια τεράστια αναστάτωση στην πόλη, χωρίς αποτέλεσμα, δεδομένης της
απουσίας αστυνόμευσης
Δημιουργία Εσοχών
Η Δημητριάδος έχει τα φαρδύτερα πεζοδρόμια, στα οποία
χαίρεσαι να περπατάς, παρά τα εμπόδια (μηχανάκια, σκαμπώ, διαφημίσεις κλπ). Με
την δημιουργία τόσων εσοχών, αλλοιώνεται η φυσιογνωμία της οδού αυτής.
YA 52907/28.12.2009 (ΦΕΚ B 2621/31.12.2009)
αρ. 2 “Σε όλους τους κοινόχρηστους χώρους πόλεων και
οικισμών, που προορίζονται για την κυκλοφορία πεζών, επιβάλλεται ελεύθερη ζώνη
όδευσης πεζών, που χρησιμοποιείται για τη συνεχή, ασφαλή και ανεμπόδιστη
κυκλοφορία κάθε κατηγορίας χρηστών, με απαραίτητο ελάχιστο πλάτος 1,50μ. (του
κρασπέδου μη συνυπολογιζόμενου) ελεύθερο από κάθε είδους σταθερό ή κινητό
εμπόδιο και μέγιστη αποδεκτή εγκάρσια κλίση 2%. Οποιαδήποτε εξυπηρέτηση όπως
σήμανση, φύτευση, αστικός εξοπλισμός απαγορεύεται να τοποθετείται εντός της
ελεύθερης ζώνης όδευσης πεζών.»
Σύμφωνα με το ΣτΕ (3447/2007) δεν επιτρέπονται κατασκευές σε
κοινόχρηστους χώρους που αναιρούν ή δυσχεραίνουν ουσιωδώς την ελεύθερη χρήση
και απόλαυση τους.
Σύμφωνα με το αρ. 367 του π.δ. 27/1999 (Κώδικας Βασικής
Πολεοδομικής Νομοθεσίας) «τα πεζοδρόμια των κοινοχρήστων χώρων κατασκευάζονται,
ανακατασκευάζονται, επισκευάζονται και συντηρούνται με σκοπό να διασφαλίζεται η
συνεχής, ασφαλής και χωρίς εμπόδια κυκλοφορία των πεζών σε όλη την επιφάνεια
τους και η χρήση τους από άτομα με ειδικές ανάγκες, εφόσον επιτρέπεται από τη
μορφολογία του εδάφους».
Στην παρ. 2 του αρ. 34 του ν. 2696/1999 «η στάση ή στάθμευση
οχήματος απαγορεύεται… ε) σε πεζοδρόμια πλατείες, ειδικά ερείσματα που
προορίζονται, για πεζούς ως και ποδηλατοδρόμους, εκτός αν επιτρέπεται σε αυτούς
η στάθμευση με ειδική σήμανση»,ενώ στην παρ. 3 του άρθρου 48 του ιδίου νόμου
προβλέπεται ότι «αυτοί που ανεγείρουν οικοδομές μέσα σε κατοικημένες περιοχές ή
εκτελούν άλλα έργα και καταλαμβάνουν ολόκληρο το πεζοδρόμιο μπροστά από τη
οικοδομή ή το έργο ,υποχρεούνται να κατασκευάσουν πρόσθετο πεζοδρόμιο ή να
πάρουν άλλα κατάλληλα μέτρα για την ασφαλή διέλευση των πεζών». Προσθέτως,
δυνάμει της παρ. 5 της τελευταίας διατάξεως, απαγορεύεται η κατάληψη επιφάνειας
πεζοδρόμου (άρα και η τοποθέτηση εμποδίων οποιασδήποτε μορφής σε οποιοδήποτε
σημείο του), εφόσον με αυτήν παρεμποδίζεται η κυκλοφορία των πεζών,
συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με αναπηρίες.
Στη
Δημητριάδος και στην Ιάσονος δεν επαρκεί το πλάτος για την δημιουργία τόσων
εσοχών στάθμευσης.
Μεταφυτεύσεις
Απαγορεύεται η μείωση των χώρων πρασίνου για περιβάλλον των
πόλεων (ΣτΕ 1310/93, 2242/1994[2]).
Τα πάρκα και τα άλση που βρίσκονται σε κοινόχρηστο χώρο εντός ρυμοτομικού
σχεδίου, εξομοιώνονται με τα δασικά οικοσυστήματα και υπάγονται στην ιδιαίτερη
προστασία που θεσπίζεται για τα δάση και τις δασικές εκτάσεις με το άρθρο 24
του Συντάγματος[3]
.
Σύμφωνα με το αρ. 2 της κανονιστικής 702/2012 Α.Δ.Σ. η
Υπηρεσία οφείλει να προστατεύει το πράσινο. Θα προκύψουν και υπηρεσιακές
ευθύνες.
Σύμφωνα με το αρ. 3 της 702/2012 ο δημόσιος χώρος πρασίνου
επιτρέπεται να χρησιμοποιείται σύμφωνα με τον προορισμό του. Απαγορεύεται η
κοπή, η αφαίρεση, η καταστροφή, η μεταφύτευση, το κλάδεμα, η φθορά ή ρύπανση
κάθε φυτικού οργανισμού σε οποιοδήποτε χώρο και αν βρίσκεται.
Σύμφωνα με το νέο νόμο Ν. 4280/2014 αρ. 58 «…..δεν
επιτρέπεται η μεταβολή του κύριου προορισμού και η αναίρεση της λειτουργίας των
πάρκων ή αλσών ως και των δασών της περίπτωσης ε` της παρ. 1 του άρθρου 69 του
ν.δ. 86/ 1969 όπως ισχύει. β. Η ως άνω απαγόρευση ισχύει επίσης για
κοινόχρηστους χώρους πρασίνου, που περιβάλλονται από τον οικιστικό ιστό χωρίς να έχουν
ενταχθεί σε σχέδιο πόλης, φέρουν δασική βλάστηση, φυσικώς ή τεχνητώς
δημιουργηθείσα και λειτουργούν εκ των πραγμάτων ως πάρκα και άλση»
Η αιτιολογία της μεταφύτευσης δεν εμπίπτει στην βιώσιμη διαχείριση
του αστικού πρασίνου, ώστε να δικαιολογείται η μεταφύτευση, αλλά η αλλοίωση του
σκοπού και του προορισμού της πλατείας σε βάρος του αστικού πρασίνου.
Ακόμη και ο σκοπός να ήταν βάσιμος, με ποια διαδικασία
προέκυψε ότι στην Πλατεία θα αναπτυχθεί Παγοδρόμιο. Έγινε διαγωνισμός, λήφθηκε
απόφαση από την Ε.Π.Ζ. για την χωροθέτηση, από την Ο.Ε. για τους όρους;
[1] Ο ορισμός ρητής προθεσμίας για την τακτική
συνεδρίαση έχει μείζονα σημασία για την ουσιαστική λειτουργία του Δ.Σ. κυρίως
γιατί επιτρέπει στα μεν μέλη του Συμβουλίου να γνωρίζουν, να μελετούν τα
θέματα της ημερήσιας διάταξης και να τεκμηριώνουν τις απόψεις τους ακόμη και με
πρόσβαση στα σχετικά έγγραφα που βρίσκονται στην Διοίκηση ή να διαβουλεύονται
με εκπροσώπους της τοπικής κοινωνίας των πολιτών και με πολίτες για τα θέματα
που τους ενδιαφέρουν τους τελευταίους και επί των οποίων οι Δημοτικοί
Σύμβουλοι καλούνται να αποφασίσουν
[2] Μεταξύ δε των διαφόρων παραγόντων του
αστικού περιβάλλοντος, πρόδηλον ζωτικήν σημασίαν έχουν οι ελεύθεροι
κοινόχρηστοι χώροι πρασίνου οι οποίοι, προκειμένου ιδία περί των συγχρόνων
μεγαλοπόλεων, αποτελούν το εντελώς απαραίτητον δια την υγείαν των ανθρώπων
υποκατάστατον του φυσικού περιβάλλοντος. Η ανάγκη δε προστασίας των χώρων
αυτών καθίσταται συνεχώς επιτακτικώτερα, καθ' ο μέτρον επιχειρείται, φανερώς ή
συγκεκαλυμένως, φαλκίδευσις της εκτάσεως αυτών προς επιδίωξιν άλλων δημοσίων
σκοπών ένεκεν του υπερόγκου κόστους των απαλλοτριώσεων εις την σύγχρονον πόλιν.
Τοιουτοτρόπως η διατήρησις των χώρων αυτών αποτελεί πλέον υψίστην προτεραιότητα
δια την προστασίαν της ποιότητος του αστικού περιβάλλοντος, εις τρόπον ώστε και
ελαχίστης τοιαύτης εκτάσεως η απώλεια να λογίζεται ανεπίτρεπτος επιδείνωσις του
οικιστικού περιβάλλοντος.».
[3] ΣτΕ ολ. 55/1993, 1118/1993, 1978/2002, 974/2005,
ολ.677/2010. Τη συνταγματική προστασία
των δασών απολαμβάνουν και τα υπάρχοντα σε οικισμούς με εγκεκριμένο σχέδιο
πάρκα και άλση ή άλλοι χώροι πρασίνου με φυσικώς ή τεχνητώς δημιουργηθείσα
βλάστηση (ΣτΕ 1820/1981, 2189/1982, 1322/1989, 281/1990) και συνεπώς έχει
κριθεί ότι απαγορεύεται η μεταβολή τους π.χ. για κατασκευή γηπέδου τέννις (ΣτΕ
2588/1992) ή για την ανέγερση κτιρίου ΚΑΠΗ (ΣτΕ 1322/1989)
Σύμφωνα δε με το
υπ’ αρ. 117840/1514 / 8.4.2011 έγγραφο του ΥΠΕΚΑ/Ειδική Γραμματεία
Δασών ορίζονται τα εξής :
«Από την υφιστάμενη νομολογία και τις
εγκύκλιες διαταγές προκύπτει ότι, ως πάρκα ή άλση αντιμετωπίζονται και οι
κοινόχρηστοι χώροι που στο σχέδιο πόλης μπορεί να μη χαρακτηρίζονται ως χώροι
κοινοχρήστου πρασίνου, αλλά έχουν αποκτήσει εν τοις πράγμασι τέτοιον χαρακτήρα
(ΣτΕ 2588/1992, 1118/1993 κ.ά., γνμδ ΝΣτΚ 2568/1981, 1006/1983 κ.ά., αριθ. 87991/3814π.ε./20-3-2008
του Υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων, 51/1992 εγκύκλιος ΥΠΕΧΩΔΕ).
Οι ανωτέρω εκτάσεις, αντιμετωπιζόμενες ως πάρκα ή άλση, εμπίπτουν στο πλαίσιο
των διατάξεων της δασικής νομοθεσίας για την προστασία και διαχείρισή τους. Με
την αριθ. 96996/2876/3-8-2006 εγκύκλιο διαταγή της υπηρεσίας μας,
αποσαφηνίστηκε ότι το υπέδαφος δασικών εδαφών αποτελεί προστατευτέο σύμφωνα με
τη δασική νομοθεσία αγαθό, ως μέρος του δασικού οικοσυστήματος που συγκροτείται
στην κείμενη περιοχή. Τούτου δοθέντος, η προστασία και διαχείρισή του ασκείται
από τη δασική Αρχή, σε συνεργασία βεβαίως με έτερη υπηρεσία, της οποίας η
συναρμοδιότητα προκύπτει από σχετική διάταξη. Για το υπέδαφος συνεπώς, πάρκων
και αλσών, ισχύουν οι περιοριστικές διατάξεις σ’ ότι αφορά στον προορισμό κ αι
τ η χ ρήση τ ου, που ισχύουν γι’ αυτά, όπως απορρέουν από τη δασική νομοθεσία
και το Σύνταγμα. Δεν είναι επομένως δυνατόν, να διατίθεται το υπέδαφός τους για
τη δημιουργία υπογείων parking, καθότι δεν δίνεται τέτοια δυνατότητα από τη δασική
νομοθεσία.
Σχετικώς, το Συμβούλιο της
Επικρατείας έκρινε ότι, δεν είναι δυνατή η κατασκευή χώρου στάθμευσης κάτω από
κοινόχρηστο χώρο πρασίνου, αφού υπάρχει ασυμβατότητα της συγκεκριμένης χρήσης
με τον προορισμό του υπερκειμένου χώρου πρασίνου. Οι κοινόχρηστοι χώροι
πρασίνου δε, αποτελούν οιονεί υποκατάστατα του φυσικού περιβάλλοντος εντός της
πόλης και δεν επιτρέπεται παράλληλη χρήση που να αναιρεί ή να μειώνει ουσιωδώς
τη χρήση αυτή, όπως είναι η χρήση των υπόγειων χώρων στάθμευσης (ΣτΕ 2242/1994,
γνμδ ΠΕ 258/2001 ΣτΕ).
Εν προκειμένω, δεν έχει
εφαρμογή η διάταξη της παραγράφου 1 άρθρου 8 νόμου 2052/1992, όπως
τροποποιήθηκε με τη διάταξη της παραγράφου 2 άρθρου 10 νόμου 2947/2001, που
αναφέρεται στη δυνατότητα δημιουργίας υπογείων χώρων στάθμευσης σε κοινόχρηστους
και κοινωφελείς χώρους του αστικού ιστού, καθότι η συγκεκριμένη διάταξη δεν
αφορά στους κοινόχρηστους χώρους πρασίνου (πάρκα και άλση), αλλά σε
κοινόχρηστους χώρους που δεν τους δηλοποιεί και δεν τους χαρακτηρίζει η
παρουσία αστικού πρασίνου, και δεν προορίζονται από το σχέδιο πόλης ν’
αποτελέσουν χώρους κοινοχρήστου πρασίνου.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου