Μαγευτική βραδιά στον ιστορικό τόπο της Άνω Κερασιάς

Άνω Κερασιά Πηλίου, και επίσημα πλέον «ιστορικό τόπος». Κέντρο της αντίστασης στην περίοδο της Κατοχής. Έδρα της διοίκησης του 54ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ και  τόπος ίδρυσης της XVI Μεραρχίας του. Στην  Άνω Κερασιά  είχαν εγκατασταθεί, ακόμη,  οπλουργείο των ανταρτών,  αναρρωτήριο, η Επιμελητεία, η Συμμαχική Αποστολή, συνεργείο ραπτικής, μαγειρεία. Το «πλήρωσε» με ολοκληρωτική καταστροφή, αφού πυρπολήθηκε σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, την άνοιξη του 1944. Η Άνω Κερασιά από τότε ερημώθηκε, οι κάτοικοι μετακινήθηκαν κυρίως στο σημερινό χωριό της Κερασιάς, ενώ τα ερείπιά της αποτελούν σήμερα μνημείο των θηριωδιών του ναζιστικού στρατού (η φωτογραφία είναι από το προαύλιο του κατεστραμμένου σχολείου).

Εδώ και 40 χρόνια γίνεται προσπάθεια να ξαναζωντανέψει το χωριό. Πρωταγωνιστής ο αείμνηστος Κερασιώτης λογοτέχνης Ηλίας Λεφούσης. Και μαζί του ο Πολιτιστικός και Εξωραϊστικός Σύλλογος Κερασιωτών Πηλίου, που συνεχίζει με πάθος τον αγώνα. Το πρώτο βήμα ήδη έγινε, με την αναγνώριση του χωριού ως ιστορικού τόπου από το Υπουργείο Πολιτισμού, το 2015, ύστερα από τεκμηρίωση της Υπηρεσίας Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Θεσσαλίας και Κεντρικής Στερεάς Ελλάδας και του τότε προϊσταμένου της Δ.Παλιούρα. Παράλληλα, αρκετοί είναι οι Κερασιώτες που «ανασταίνουν» τα παλιά κονάκια τους.

Χθες ζήσαμε μια ξεχωριστή βραδιά, υπό το φως της Αυγουστιάτικης πανσελήνου και μιας … γεννήτριας, αφού το ηλεκτρικό δεν έχει φτάσει ακόμη εκεί. Η ιστορία, η φύση και οι μυρωδιές έδεσαν αρμονικά με τη μουσική πανδαισία που μας χάρισαν ο Ν.Παρθένης, ο Ζ.Κουκουσέλης, η Ι.Τσιρώνη, ο Δ. Μπεφάνης, ο Γ.Κουκουσέλης και η Μ.Λούμα, το φωτογραφικό υλικό από τις συλλογές του  Ν. Στουρνάρα και του Κ. Αλεξάνδρου, τη ζεστασιά των Κερασιωτών, το μεράκι των ανθρώπων του Συλλόγου και προσωπικά της προέδρου του, Ελένης Παπαδημητροπούλου.

Για μένα η βραδιά επεφύλασσε  και μια έκπληξη. Την τιμητική μου βράβευση από τον Πολιτιστικό και Εξωραϊστικό Σύλλογο  Κερασιωτών  Πηλίου γιατί, ως νομάρχης τότε, έκανε απλά το χρέος μου απέναντι στην ιστορία του χωριού. Όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη αξία η αναγνώριση όταν δεν κατέχεις πια δημόσιο αξίωμα. Και δεν συνηθίζεται, ιδιαίτερα στις μέρες μας. Είναι από τις στιγμές που λες πως αξίζει τελικά η συμμετοχή στα κοινά, παρά τις πίκρες και τις απογοητεύσεις. Ευχαριστώ από καρδιάς τον Σύλλογο και τους Κερασιώτες για τη μεγάλη συγκίνηση που μου προσέφεραν.